نسل کشی بریتانیا در ایران

نسل کشی در ایران یا هلوکاست واقعی

   دکتر محمدقلی مجد- استاد تاریخ دانشگاه پرینستون کانادا-  کتابی منتشر کرد با نام « قحطی بزرگ و نسل کشی در ایران در فاصله سالهای 1917 تا میلادی 1919» وی بر مبنای مدارک معتبر موجود در مرکز اسناد ملّی ایالات متحده آمریکا  ثابت می کند که قحطی بزرگ در ایران در سده بیستم میلادی، در زمان جنگ جهانی اول رخ داده است او در این کتاب، پرده از رازی بزرگ برداشت و با تکیه بر مدارک به جامانده از سفر او،کارشناسان آمریکایی و اخبار روزنامه های وقت، نشان داد که جمعیت ایران در شروع جنگ جهانی  اول20 میلیون نفر بوده است. این جمعیت طبق محاسبه روند افزایش طبیعی جمعیت در آن زمان، می بایست ظرف 4 سال جنگ جهانی به 21 میلیون می رسیده در حالی که طبق همه منابع، جمعیت ایران در پایان جنگ 11 میلیون نفر بوده. این یعنی که 10 میلیون ایرانی در جنگ جهانی اول از بین رفته اند.کشور ما در جنگ جهانی اول بیطرف بود اما تلفات از همه کشورهای درگیر جنگ بیشتر بود. جنگ، تورم و گرانی شدید قیمت اجناس و اقلام را در پی داشت.  ظرف 2 سال قیمت گندم 11 برابر شد.  قحطی و بیماری در سراسر کشور شایع گشت.

 روزنامه « رعد» ( روزنامه سید ضیاءالدین طباطبایی) در شماره 21 فروردین 1297 خبر عجیبی دارد:« مأموران هشت زن را بازداشت کردند که شماری از کودکان را ربوده، کشته و خورده بودند و بهانه آوردند که گرسنگی، آنها را به این کار وا داشته بود». دهها هزار نیروی نظامی روسی و انگلیسی مستقر در ایران  به غذا نیاز داشتند. انگلیسی ها تمام غله تولیدی کشاورزان را به قیمت بالا می خریدند و روس ها، به روش خودشان، با زور از مردم آذوقه می گرفتند. در نتیجه به کاهش شدید مواد غذایی در داخل ایران انجامید. عجیب تر اینکه ارتش بریتانیا مانع از واردات مواد غذایی از بین النهرین و هند و حتی از آمریکا به ایران شد. بر اثر چنین فاجعه عظیمی بود که جامعه ایرانی به شدت فروپاشید و استعمار بریتانیا توانست به سادگی حکومت دست نشانده خود را در قالب کودتای 1299 بر ایران تحمیل کند. مجد چنین نتیجه می گیرد: «هیچ تردیدی نیست که انگلیسی ها از قحطی و نسل کشی به عنوان وسیله ای برای سلطه بر ایران استفاده می کردند.»

دکتر مجد در کتابش نشان داده که این نسل کشی فجیع به خاطر خرید کل غله ایران توسط انگلیسی ها بوده. با نسل کشی در ایران یک هلوکاست واقعی رخ داد که هنوز با گذشت نود سال انگلیسی ها حاضر به انتشار اسناد آن نیستند. در نتیجه این نسل کشی در فاصله سال های 1917 تا 1919 میلادی بین هشت تا ده میلیون نفر از جمعیت بیست میلیونی ایران یعنی چهل درصد در اثر قحطی یا بیماری های ناشی از سوءتغذیه از بین رفتند. مجد دولت بریتانیا را عامل و مسبب این نسل کشی مهیب می داند و نشان می دهد که استعمار بریتانیا از سیاست نسل کشی و کشتار جمعی به عنوان ابزاری برای سلطه بر ایران بهره برد. در سال 2003 وزارت دفاع انگلیس اعلام کرد اسناد نظامی انگلیس در رابطه با ایران در سال های 1914 تا 1921 هنوز محرمانه اند و تا 50 سال بعد، یعنی سال 2053 منتشر نخواهند شد.( مجد ، 13)
شاهدان عینی در منطقه بختیاری اظهار می دارند در آن سالها چنان قحطی شدیدی حاکم بود که بخشی از عشایر بختیاری دست از زندگی کوچندگی کشیده و برای تهیه لقمه نانی روانه مناطق نفتی شدند. بسیاری از روستاها نیز خالی از سکنه شده و به مناطق نفت خیز مهاجرت کردند.تعداد زیادی از مردمان نیز به دلیل سوء تغذیه و بیماری جان خود را از دست دادند.