عباس مروی

عباس مروی یکی از چند شاعری که اشعار آنان تا به امروز باقی مانده و گفته می شود از گروه اول شاعران فارسی گوی ایرانی بعد از حمله عرب بوده اند 13 جولای سال 815 میلادی درگذشت.

     دو شاعر دیگری که از آن سالها، اشعارشان به زبان فارسی باقی مانده است ابوحفص سغدی و حنظله بادغیسی هستند. شاید در دو قرن اول اشغال نظامی ایران توسط عرب، شعرای پارسی گوی دیگری هم می زیستند، اما تنها اشعار این سه تن که در خراسان بزرگتر (شامل شمال شرقی ایران امروز، شمال و شمال شرقی افغانستان و منطقه فرارود) می زیستند به نام خودشان باقی مانده است. 

     عباس مروی در یکی از اشعارش خود را «مرزبان زبان پارسی» خوانده و به این ترتیب احساسات ملی خویش را آشگار ساخته است. وی از شهر مرو ـ دژ استوار زبان، فرهنگ و تمدن ایرانی برخاسته بود. پارسی سرایان و پارسی نگاران آن زمان، تقریبا همه، از خراسان بزرگتر از جمله شمال افغانستان و منطقه فرارود بودند.

     «مرزبان» واژه ای برابر با پاسدار و پاسبان است. در دوران ساسانیان، وظیفه مرزبانان که درجه اسپهبدی داشتند جلوگیری از ورود اقوام با تمدنی کم به درون ایران و تخریب فرهنگ ایرانی بود.