درود در زبان پارسی
درود در زبان پارسی
درود واژهای از فارسی باستان است که ایرانیها هنگام رسیدن به یکدیگر میگویند و بدور از هر جنگ و صلحی یکدیگر را با گفتن درود می ستایند.درود از واژه دروته و دروسته گرفته شده و در قدیم مردم هنگام احوالپرسی میگفتند"از درستی تو"؟ یا "درستی"؟ آیا حالت خوب است سلامت و تن درستی تو؟ این واژه در زبان روسی به "إزدرستی تو"؟здравствуйте تبدیل شده است که برای سلام و احوالپرسی و سلامت جویی بکار میرود.
در فارسی میانه دروته به دروست و به درود تبدیل شده است. درود برای احوالپرسی و خوشآمدگویی و آرزوی سلامتی بکار میرود. اگرچه ریشه درود از دروته و دروست گرفته شده اما کاربرد و وسعت معنی و مفهوم آن در طول زمان بسیار گسترده شده و در متون ادبیات فارسی و از جمله در آثار فردوسی، نظامی گنجوی، ناصرخسرو، اسدی توسی، خاقانی، سعدی، دقیقی و کسایی مروزی، مفهوم واژه درود تنها معادل و هممعنای با سلام نیست؛ بلکه همتراز با «آفرین»، «تهنیت»، «تحیت» شادباش- آفرین - وه وه- به به - بهجه و همچنین معادل «صلوات» در عربی است. اگرچه صلوات و سلام (سلوا= صلوا) از یک ریشه است اما مفاهیم آن و کاربرد آن تغییر یافته است چنانکه صلوات را نیز نمیتوان همچون درود در جای سلام و خطاب به هر کس بکار برد.( تحیه . سلام . تسلیم . صلاة. تهنیت .
(یادداشت مرحوم دهخدا).
- ۹۲/۰۵/۲۷