سروده ای از مولانا 13

حیلت رهـــــــــــــا کن عاشقا، دیوانه شو، دیوانه شو

                              و اندر دل آتش درآ، پـــــــــروانه شو، پـــــــــــروانه شو

 
هم خویش را بیگـــــانه کن، هم خانه را ویــــــرانه کن
                             و آنگه بیا با عاشقــــــان هم خانه شو، هـم خانه شو 
 

رو سینه را چون سینه ها، هفت آب شــــو از کینه ها
                             وآنگه شراب عشق را پیمــــانه شو، پیمــــــــــانه شو 
 

باید که جمله جــــــــان شوی تا لایق جانـــــان شوی
                             گر سوی مستان می روی مستانه شو، مستانه شو 
 

آن گوشــــــــــــــوار شاهدان هم صحبت عارض شده
                            آن گوش و عـــــــــــارض بایدت دُردانه شو، دُردانه شو 
 

چـــــــــــــــون جانِ تو شد در هوا ز افسانه شیرین ما
                           فانی شو و چـون عــاشقان افسانه شو، افسانه شو 
 

تو لیله القــــــــبری برو تا لیله القـــــــدری شـــــــوی
                         چـون قدر مر ارواح را کاشــــــانه شو، کاشـــــانه شو 
 

اندیــــــــشه ات جایی رود و آنگه تو را آنجـــــــا کشد
                          ز اندیشه بگذر چون قضـــــا پیشانه شو، پیشانه شو 
 

قفلی بود میل و هوا بنهــــــــاده بر دل هــــــــای مــا
                          مفتـــــــاح شو مفتــــــــــاح را دندانه شو، دندانه شو 
 

بنواخت نور مصطفـــــــــی آن استن حنـــــــــــــانه را
                       کمتر ز چوبی نیــــــــــــستی حنـانه شو، حنـانه شو 
 

گوید سلیمــــــــان مر تو را بشنــــــو لسان الطیــر را
                      دامی و مرغ از تــو رَمَد، رو لانه شــــو، رو لانه شــــو 
 

گر چهره بنمــــــــــاید صنم پر شو از او چـــــــون آینه
                       ور زلف بگشــــــــاید صنم رو شانه شو، رو شانه شو 
 

تا کی دوشاخه چون رخی، تا کی چو بیذق کم تکی
                      تا کی چو فرزین کژ روی، فرزانه شـــــــو، فرزانه شـو 
 

شکرانه دادی عشق را از تحفــــه هـا و مال هــــــــا
                       هِل مال را، خود را بده، شکـرانه شـو، شکــرانه شو 
 

یک مدتی ارکـــان بُدی یک مدتـــــــی حیــــوان بُدی
                     یک مدتی چون جـــان شدی جانانه شو، جانانه شو 
 

ای ناطقه بر بـــــــــــــام و در، تا کی روی در خانه پر
                    نطق زبـــان را ترک کن، بی چانه شو، بی چانه شو

 

حضرت مولانا