باز آمدن گشتاسب با زریر

همى رفت گشتاسپ پر تاب و خشم

دلى پر ز کین و پر از آب چشم‏

همى تاخت تا پیش کابل رسید

درخت و گل و سبزه و آب دید

بدان جاى خرّم فرود آمدند

ببودند یک روز و دم برزدند

همه کوهسارانش نخچیر بود

بجوى آبها چون مى و شیر بود

شب تیره مى خواست از میگسار

ببردند شمع از بر جویبار

چو بفروخت از کوه گیتى فروز

برفتند ازان بیشه با باز و یوز

همى تاخت اسپ از پى او زریر

زمانى بجایى نیاسود دیر

چو آواز اسپان بر آمد ز راه

برفتند گردان ز نخچیرگاه‏

چو بنهاد گشتاسپ گوش اندران

چنین گفت با نامور مهتران‏

که این جز بآواز اسپ زریر

نماند که او راست آواز شیر

نه تنها بیامد گر او آمدست

که با لشکرى جنگ جو آمدست‏

هنوز اندرین بُد که گردى بنفش

پدید آمد و پیل پیکر درفش‏

زریر سپهبد به پیش سپاه

چو باد دمان اندر آمد ز راه‏

چو گشتاسپ را دید گریان برفت

پیاده بدو روى بنهاد تفت‏

جهان آفرین را ستایش گرفت

به پیش برادر نیایش گرفت‏

گرفتند مر یکدگر را کنار

نشستند شادان دران مرغزار

ز لشکر هرانکس که بد پیش رو

ورا خواندى شاه گشتاسپ گو

بخواندند و نزدیک بنشاندند

ز هر جایگاهى سخن راندند

چنین گفت زیشان یکى نامور

بگشتاسپ کاى گرد زرّین کمر

ستاره شناسان ایران گروه

هر آن کس که دانیم دانش پژوه‏

باخترت گویند کى‏خسروى

بشاهى بتخت مهى بر شوى‏

کنون افسر شاه هندوستان

بپوشى نباشیم همداستان‏

از یشان کسى نیست یزدان پرست

یکى هم ندارند با شاه دست‏

نگر تا پسند آید اندر خرد

کجا راى را شاه فرمان برد

ترا از پدر سر بسر نیکویست

ندانم که آزردن از بهر چیست‏

بدو گفت گشتاسپ کاى نامجوى

ندارم به پیش پدر آبروى‏

بکاوسیان خواهد او نیکوى

بزرگى و هم افسر خسروى‏

اگر تاج ایران سپارد بمن

پرستش کنم چون بتان را شمن‏

و گر نه نباشم بدرگاه اوى

ندارم دل روشن از ماه اوى‏

بجایى شوم که نیابند نیز

بلهراسپ مانم همه مرز و چیز

بگفت این و برگشت زان مرغزار

بیامد بر نامور شهریار

چو بشنید لهراسپ با مهتران

پذیره شدش با سپاهى گران‏

جهانجوى روى پدر دید باز

فرود آمد از باره بردش نماز

ورا تنگ لهراسپ در بر گرفت

بدان پوزش آرایش اندر گرفت‏

که تاج تو تاج سر ماه باد

ز تو دیو را دست کوتاه باد

که هرگز نیاموزدت راه بد

چو دستور بد بر در شاه بد

ز شاهى مرا نام تاجست و تخت

ترا مهر و فرمان و پیمان و بخت‏

و را گفت گشتاسپ کاى شهریار

منم بر درت بر یکى پیش کار

اگر کم کنى جاه فرمان کنم

به پیمان روان را گروگان کنم‏

بزرگان برفتند با او براه

گرازان و پویان و بایوان شاه‏

بیاراست ایوان گوهر نگار

نهادند خوان و مى خوشگوار

یکى جشن کردند کز چرخ ماه

ستاره ببارید بر جشنگاه‏

چنان بد ز مستى که هر مهترى

برفتند بر سر ز زر افسرى‏

بکاوسیان بود لهراسپ شاد

همیشه ز کى‏خسروش بود یاد

همى ریخت زان درد گشتاسپ خون

همى گفت هر گونه با رهنمون‏

همى گفت هر چند کوشم براى

نیارم همى چاره این بجاى‏

اگر با سواران شوم مهترى

فرستد پسم نیز با لشکرى‏

بچاره ز ره باز گرداندم

بسى خواهش و پندها راندم‏

چو تنها شوم ننگ دارم همى

ز لهراسپ دل تنگ دارم همى‏

دل او بکاوسیانست شاد

نیابد گذر مهر او بر نژاد

چو یک تن بود کم کند خواستار

چه داند که من چون شدم شهریار