ابزار هدایت به بالای صفحه

تارنمای تخصصی تاریخ ایران

راه در جهان یکی است و آن راه ؛ راستی است

تارنمای تخصصی تاریخ ایران

راه در جهان یکی است و آن راه ؛ راستی است

اسلایدر

پادشاهی گشتاسب

سوشیانت | يكشنبه, ۱۷ آذر ۱۳۹۲، ۱۱:۲۹ ق.ظ | ۰دیدگاه

گشتاسب و ظهور زرتشت

ای فرزند، دانای طوس چنین گفته است که یک شب دقیقی شاعر به خواب او آمد. می گوید: نمی دانم از کجا آمد ولی جامی می داشت همچون گلاب. بر آن جام نگاه می کرد و داستان ها می گفت از گذشته و آینده، از پیروزی محمود و گذشتگان خوشبخت و موفق. فردوسی گوید: دقیقی به من، آواز دادی که می بخور به آیین کاوس کی و در آن باره سخن گفتیم و دوستانه به من گفت من از شاهنامه بیش از هزار بیت را سروده ام و اگر یافتی تو بخیلی مکن داستان گشتاسپ و ارجاسپ را بشعر در آورده ام که ناگاه سرآمد مرا روزگار.

دانای طوس می گوید:

پذیرفتم آن گفت او را بخواب      بخوبی و نرمیش دادم جواب

  • سوشیانت

نکاتی نغز از تخت جمشید

سوشیانت | يكشنبه, ۱۷ آذر ۱۳۹۲، ۱۱:۲۷ ق.ظ | ۱دیدگاه


فیلسوف آلمانی فردریک هگل می گوید :"اساس توسعه جوامع انسانی با تاریخ ایران آغاز می شود، و این نقطه ی سرآغاز تاریخ جهان است."

تخت جمشید (Takht -e- Jamshid) نام محلی است که پایتخت داریوش بزرگ است؛ که از لحاظ وسعت، عظمت و شکوه، مهمترین مجموعه باستانی هخامنشی در ایران است. این مجموعه بی نظیر در دامنه کوه رحمت (کوه مهر)، در مقابل جلگه مرودشت و 55 کیلومتری شمال شرقی شیراز قرار دارد. یونانیان و به تبع آنها اروپائیان، گاهی آنرا "پرسه پلیس"، "پرسَپُلیس" (با کسر "پ" اول، فتح "سین" اول و ضم "پ" دوم) یا "پرسپولیس" (persepolis) می خوانند؛ اما نام تاریخی آن که در کتیبه های کاخ ها ثبت شده پارسَه (parsa) به معنای شهر مردمان پارسی است.

  • سوشیانت

گزیده ای از نوشتار های عبید زاکانی

سوشیانت | يكشنبه, ۱۷ آذر ۱۳۹۲، ۱۱:۲۰ ق.ظ | ۰دیدگاه

طنز عبید زاکانی

اگر چه گرایش به شوخ طبعی و انواع آن در ادب فارسی، تقریباً به اندازه تاریخ ادبیات فارسی قدمت دارد، اما تا قرن هشتم و ظهور عبید زاکانی، طنزپرداز حرفه‌ای به معنای امروزی و متعارف آن نداشته‌ایم و با قدری تسامح عبید زاکانی را می‌توان پدر طنز فارسی دانست.

در نوشته‌های شوخ‌طبعانه عبید، خواننده با معجونی از طنز و هزل و هجو و فکاهه روبه‌رو است. عبید زاکانی در سروده‌ها و نوشته‌های طنزآمیز خود کوشیده است با برشمردن واقعیت‌های تلخ روزگار خود به زبانی شیرین، آیینه‌ای شفاف در برابر فساد اخلاقی، حماقت‌ها، بی‌تدبیری‌ها و مظالم رجال و مردم عصر خود که دوره استیلای مغول بر ایران بوده، قرار دهد.

در این گزیده نمونه‌هایی طنزآمیز از کلیات عبید زاکانی به تصحیح و مقدمه استاد زنده یاد عباس اقبال آشتیانی استخراج شده است. به مصداق فرمایش مولانا که:

آب دریا را اگر نتوان کشید

هم به قدر تشنگی باید چشید

  • سوشیانت

ایجاد کانل سوئز توسط مهندسان باستانی ایران

سوشیانت | يكشنبه, ۱۷ آذر ۱۳۹۲، ۱۱:۱۴ ق.ظ | ۰دیدگاه

ایجاد کانل سوئز

 

پیشینه عمیق و کهن مهندسی ایرانیان در دوره باستان ،با در نظر گرفتن آثار ساختمانهای باقیمانده از دوره هخامنشیان ،پارتیان  ساسانیان ،مجموعه حیرت انگیزتخت جمشید  آثار باستانی پراکنده در استان فارس و طاق کسری د رمداین به خوبی روشن است . مهم ترین موضوعی که در اینجا مورد گفتگو و توجه می باشد ایجاد کانال دریایی بوسیله مهندسان ایرانی  به سرپرستی "مهندس ارتاخه "هخامنشی است که به فرمان داریوش اول هخامنشی بوجود آمده و افتخار آن برای همیشه از آن ایران و ایرانی است . داریوش بزرگ با توجه به  اهمیت راه های دریایی به ویژه راه دریایی بین مصر و ایران در اواخر قرن ششم پیش از میلاد دستور داد کانالی بین دریای سرخ و دریای مدیترانه از راه نیل ایجاد شود تا کشتی های ایرانی به راحتی بتوانند از آن آبراه عبور کرده و در نتیجه راه بسیار کوتاهی بین ایران و مصر از طریق دریا ایجاد گردد.

  • سوشیانت

زندگی نامه محمد رضا شجریان

سوشیانت | چهارشنبه, ۱۳ آذر ۱۳۹۲، ۰۸:۵۹ ق.ظ | ۰دیدگاه

محمد رضا شجریان

محمدرضا شجریان اول مهر ماه 1319 در مشهد متولد شد.چنانکه خود در خاطراتش از ایام کودکی بیان کرده، 5 ساله بود که در خلوت کودکانه‌اش آواز می‌خواند

15بهمن1326 به کلاس اول می‌رود و یک سال بعد به آموزش تلاوت قرآن‌کریم نزد پدر می‌پردازد. در 9 سالگی تلاوت قرآن را آغاز می‌کند و یک سال بعد این کار را  در میتینگ‌ها و اجتماعات سیاسی ان سال‌ها ادامه می‌دهد.

در سال 1331 برای نخستین بار صدایش از رادیو خراسان پخش می‌شود. سال 1332 وی عنوان شاگرد ممتاز را در بین دانش آموزان مشهدی از آن خود می‌کند و سپس در دبیرستان شاهرضا تحصیلات خود را پی می‌گیرد. همزمان در مسابقات فوتبال دبیرستان‌های مشهد هم حضور می‌یابد و در سال 1334 موفق می‌شود به تیم دانش آموزی استان راه یابد.

  • سوشیانت

منطقه باستان شناسی کل چنار ایذه

سوشیانت | شنبه, ۹ آذر ۱۳۹۲، ۱۲:۱۷ ب.ظ | ۱دیدگاه

احتمال کشف مهم باستان شناسی در منطقه کل چنار ایذه

 

دبیر انجمن دوستداران میراث فرهنگی ایذه از کشفیات جدید هیات باستان‌شناسی ایتالیایی - ایرانی در روستای کل چنار شهرستان ایذه بختیاری در شمال استان خوزستان خبر داد. 

به گزارش آژانس خبری بختیاری (ایبنانیوز) به نقل از ایسنا، فرامرز خوشاب با اعلام این خبر، اظهار داشت: یک گروه باستان‌شناسی به سرپرستی هیات ایتالیایی ایرانی از چند روز پیش در روستای کل کندار یا کل چنار در ایذه که همان خاستگاه مرد پارتی است، حفاری را شروع کردند و شش عدد ترانشه تحقیقاتی در آن جا احداث کردند که به چند سازه خیلی مهم برخورد کردند. البته این سازه‌ها دقیقا کاربریشان مشخص نیست، اما طی مطالعاتی که در آینده ادامه پیدا می‌کند، کاربری آنها مشخص خواهد شد. فعلا حدس‌هایی همچون قبر، محراب و ساختمان درباره آن مطرح است. 

  • سوشیانت

ساز نی جفتی

سوشیانت | سه شنبه, ۵ آذر ۱۳۹۲، ۰۷:۰۲ ب.ظ | ۰دیدگاه
نی جفتی

سازی بادی و از خانواده قمیش دار است. از جنس نی ساخته می شود و دو عدد از آن در کنار هم قرار می گیرند. به همین دلیل صدای آن بسیار پر حجم و جذاب است. پیشینه زیادی دارد و از هزاران سال پیش در مناطق گسترده ای از خاورمیانه ساز مهم مراسم شادمانی ها بوده است. ابو نصر فارابی در قرن چهارم هجری (950 میلادی) دو نمونه از آن را شناسایی کرده و در کتاب موسیقی الکبیر خود به تصویر کشیده است.

نی جفتی بیشتر در نواحی جنوب و جنوب غربی ایران نواخته می شود. منطقه شوشتر، بوشهر و هرمزگان مهمترین خاستگاه آن هستند. این ساز غالباً همانند نظایر خود در کردستان و شمال خراسان که دوزله و قوشمه نام دارند، در محافل شادمانی به کار می رود و علاوه بر تکنوازی با سازهای کوبه ای نظیر، دمام، کسر (Kaser) (نوعی طبل جنوبی) و دایره همراهی می شود.

  • سوشیانت

ساز نی چوپانی

سوشیانت | سه شنبه, ۵ آذر ۱۳۹۲، ۰۷:۰۲ ب.ظ | ۰دیدگاه

ساز نی چوپانی (نی لبی)

ساز نی، فراوان ترین ساز در بیشتر جوامع سنتی است. از گذشته های بسیار دور، شکل های مختلف نی در دستان بشر به صدا درآمده است. در ایران نیز با وجود اقوام گوناگون، بیش از 30 نمونه نی وجود دارد که هر یک لحنی ویژه دارند. غالب نی های نواحی مختلف ایران، به شیوه لبی نواخته می شوند. یعنی لب های نوازنده در کنار دهانه ساز قرار می گیرند و نوازنده با دمیدن در لوله نی، آن را به صدا در می آورد. اما نی نوازی به شیوه شهری، به صورت لبی نیست و دهانه نی داخل دهان نوازنده درست لای دندان هایش قرار می گیرد. به همین دلیل آن شیوه به نی نوازی دندانی معروف است. نی لبی از گذشته های دور، علاوه بر خنیاگران بومی، بیشتر توسط چوپانان نواخته می شده است. به همین دلیل گاه نی چوپانی خوانده می شود. تقریباً در همه جای ایران می توان نشانه ای از نی پیدا کرد. نوازنده نی لبی، گاه علاوه بر دمیدن، صدای آوازش را نیز به دورن لوله می فرستند که در نتیجه یک صدای دورگه از ساز شنیده می شود.

در سال های اخیر، برخی نوازندگان بومی با استفاده از امکانات موسیقی شهری سعی کرده اند نوعی بیان جدید از موسیقی بومی خود ارائه دهند. برای مثال با بهره گیری از شیوه نی نوازی دندانی، نوعی صدای جدید در موسیقی بختیاری پدید آمده است که هم رنگ و بوی بومی دارد و هم نشانه ای از تکنیک موسیقی شهری همراه آن شنیده می شود.

  • سوشیانت

ساز کرنا

سوشیانت | سه شنبه, ۵ آذر ۱۳۹۲، ۰۷:۰۱ ب.ظ | ۰دیدگاه
کرنا

کرنا به فتح کاف یکی از کهن ترین سازهای بادی ایران است که در خانواده سازهای بادی قمیش دار دسته بندی می شود. بر اساس نوشته های تاریخی و اشیاء مکشوفه از امپراطوری هخامنشی، پیشینه 2500 ساله اش، قطعی به نظر می رسد. هرودوت مورخ یونانی عهد باستان می­نویسد: «در زمان کورش بزرگ، سپاهیان با صدای شیپور حاضر باش، رهسپار میدان جنگ* می­شدند.» به دلایلی که خواهد آمد، شیپور مورد نظر هرودوت، همان ساز کرناست. استرابون دیگر مورخ یونانی، نشانی دقیق تری به ما می دهد. وی با اشاره به دوره های آموزشی شاهزادگان و امیر زادگان هخامنشی می نویسد: "هر روز پیش از دمیدن آفتاب، جوانان با صدای کرنا به تمرین های نظامی فرا خوانده می شدند. مربیان، پسران را به دسته های 50 نفری تقسیم می کردند و ریاست هر دسته را به یکی از پسران شاه یا یکی از امیر زادگان می سپردند." بر این اساس معلوم می شود کرنا در گذشته یک ساز حکومتی بوده و برای اعلان ها، جشن ها و جنگ ها به کار می رفته است.

  • سوشیانت

ساز کمانچه

سوشیانت | سه شنبه, ۵ آذر ۱۳۹۲، ۰۶:۴۸ ب.ظ | ۰دیدگاه
کمانچه

قدیمی ترین نشانه های ساز کمانچه در ایران، مربوط به قرن چهارم هجری (950 میلادی) است که در نقاشی های کتاب موسیقی الکبیر ابونصر فارابی می توان یافت. وی در کتاب خود از این ساز که فقط دو سیم داشته است، با عنوان رباب نام می برد و حتی وجود رباب تک سیمی را هم ناممکن نمی داند. رباب در واقع نام عربی کمانچه است و همچنان شکل ساده ای از آن با همین نام در بین نوازندگان سنتی عرب همچنان نواخته می شود. ترک زبانان به آن "ایکلیگ" می گویند و در ترکمنستان این ساز را با نام "قیچک" یا "قژک" می شناسند. کمانچه علاوه بر ایران در فرهنگ های چینی و آسیای جنوب شرقی با نام های مختلف وجود دارد. در موسیقی سنتی چین آن را با نام "ارهو" می شناسند. این ساز در هند، عراق، آذربایجان، گرجستان، داغستان و ارمنستان نیز نواخته می شود.

  • سوشیانت
تحلیل آمار سایت و وبلاگ