سروده ای از مولانا 13

حیلت رهـــــــــــــا کن عاشقا، دیوانه شو، دیوانه شو

                              و اندر دل آتش درآ، پـــــــــروانه شو، پـــــــــــروانه شو

 
هم خویش را بیگـــــانه کن، هم خانه را ویــــــرانه کن
                             و آنگه بیا با عاشقــــــان هم خانه شو، هـم خانه شو 
 

رو سینه را چون سینه ها، هفت آب شــــو از کینه ها
                             وآنگه شراب عشق را پیمــــانه شو، پیمــــــــــانه شو 
 

باید که جمله جــــــــان شوی تا لایق جانـــــان شوی
                             گر سوی مستان می روی مستانه شو، مستانه شو 
 

آن گوشــــــــــــــوار شاهدان هم صحبت عارض شده
                            آن گوش و عـــــــــــارض بایدت دُردانه شو، دُردانه شو 
 

چـــــــــــــــون جانِ تو شد در هوا ز افسانه شیرین ما
                           فانی شو و چـون عــاشقان افسانه شو، افسانه شو 
 

تو لیله القــــــــبری برو تا لیله القـــــــدری شـــــــوی
                         چـون قدر مر ارواح را کاشــــــانه شو، کاشـــــانه شو 
 

اندیــــــــشه ات جایی رود و آنگه تو را آنجـــــــا کشد
                          ز اندیشه بگذر چون قضـــــا پیشانه شو، پیشانه شو 
 

قفلی بود میل و هوا بنهــــــــاده بر دل هــــــــای مــا
                          مفتـــــــاح شو مفتــــــــــاح را دندانه شو، دندانه شو 
 

بنواخت نور مصطفـــــــــی آن استن حنـــــــــــــانه را
                       کمتر ز چوبی نیــــــــــــستی حنـانه شو، حنـانه شو 
 

گوید سلیمــــــــان مر تو را بشنــــــو لسان الطیــر را
                      دامی و مرغ از تــو رَمَد، رو لانه شــــو، رو لانه شــــو 
 

گر چهره بنمــــــــــاید صنم پر شو از او چـــــــون آینه
                       ور زلف بگشــــــــاید صنم رو شانه شو، رو شانه شو 
 

تا کی دوشاخه چون رخی، تا کی چو بیذق کم تکی
                      تا کی چو فرزین کژ روی، فرزانه شـــــــو، فرزانه شـو 
 

شکرانه دادی عشق را از تحفــــه هـا و مال هــــــــا
                       هِل مال را، خود را بده، شکـرانه شـو، شکــرانه شو 
 

یک مدتی ارکـــان بُدی یک مدتـــــــی حیــــوان بُدی
                     یک مدتی چون جـــان شدی جانانه شو، جانانه شو 
 

ای ناطقه بر بـــــــــــــام و در، تا کی روی در خانه پر
                    نطق زبـــان را ترک کن، بی چانه شو، بی چانه شو

 

حضرت مولانا

سروده ای از مولانا 12

من مست و تو دیوانه،ما را که برد خانه

                                    صد بار ترا گفتم کم خور،دو سه پیمانه 

در شهر یکی کس را هشیار نمی‌بینم

                                    هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه

جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی

                                    جان را چه خوشی باشد بی‌صحبت جانانه

سروده ای از مولانا 11

 

آمده‌ام که سر نهم عشق تو را به سر برم

                                  ور تو بگوییم که نی نی شکنم شکر برم

آمده‌ام چو عقل و جان از همه دیده‌ها نهان

                                  تا سوی جان و دیدگان مشعله نظر برم

آمده‌ام که ره زنم بر سر گنج شه زنم

                                  آمده‌ام که زر برم زر نبرم خبر برم

سروده ای از مولانا 10

وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم

                                      بند را برگسلیم از همه بیگانه شویم

جان سپاریم دگر ننگ چنین جان نکشیم

                                      خانه سوزیم و چو آتش سوی میخانه شویم

تا نجوشیم از این خنب جهان برناییم

                                       کی حریف لب آن ساغر و پیمانه شویم

سروده ای از مولانا 9

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

                                        دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

دیده سیر است مرا جان دلیر است مرا

                                        زهره شیر است مرا زهره تابنده شدم

گفت که دیوانه نه‌ای لایق این خانه نه‌ای

                                        رفتم دیوانه شدم سلسله بندنده شدم

سروده ای از مولانا 8

منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی

                                  مفروش خویش ارزان که تو بس گران بهایی

به عصا شکاف دریا که تو موسی زمانی

                                  بدران قبای مه را که ز نور مصطفایی

بشکن سبوی خوبان که تو یوسف جمالی

                                  چو مسیح دم روان کن که تو نیز از آن هوایی

سروده ای از مولانا 7

 

روزها فکر من این است و همه شب سخنم

                                     که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

 

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

                                    به کجا می روم ؟ آخر ننمایی وطنم

سروده ای از مولانا 6

 

من غلام قمرم، غیر قمر هیچ مگو

                                  پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو

                                  ور ازین بی خبری رنج مبر هیچ مگو    

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت

                                  آمدم، نعره مزن، جامه مدر هیچ مگو

سروده ای از مولانا 5

 

بی همگان بسر شود بی تو بسر نمی‌شود

                                     داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود

دیده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو

                                     گوش طرب به دست تو بی تو بسر نمی‌شود

جان ز تو جوش می‌کند دل ز تو نوش می‌کند

                                     عقل خروش می‌کند بی تو بسر نمی‌شود

سروده ای از مولانا 4

 

خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو

                              به دو نقش و به دو صورت، به یکی جان من و تو

داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات

                              آن زمانی که درآییم به بستان من و تو

اختران فلک آیند به نظّاره ما

                              مه خود را بنماییم بدیشان من و تو